Evrópska blíðskaparvorið er að láta bíða lengur eftir sér en
ég kæri mig um. Það komu nokkrir dagar þegar veðrið var sem verst heima þar sem
sólin skein og ég hefði getað stokkið um götur borgarinnar á peysunni einni
saman og bara fengið örlítinn hroll. Svo byrjaði að snjóa, og það snjóaði
hressilega. Raunar svo hressilega að röskun varð á flugi frá
alþjóðaflugvellinum í Frankfurt. Ég var sem betur fer búin að hringja í
húsvörðinn og biðja hann um að laga ofninn minn áður en kólnaði svo herbergið
mitt var ekki eins og að búa í snjóhúsi. Verra er hinsvegar að ofninn er aftur
orðinn bilaður, það gerðist á föstudaginn og þá er enginn möguleiki á að
hringja í húsvörðinn svo þessa helgina hefur mér liðið eins og ég búi í
frystiklefa. Það er erfitt. Þvílík lífsgæði sem fylgja ofnum, þótt þeir séu
ekki nema bara stilltir á einn. Kuldinn smýgur innanundir allt og að leggjast
undir sæng dugar skammt. Þá er lítið annað í stöðunni en að stökkva á næsta
kaffihús í lopapeysu með vettlinga, finna ilminn af kaffinu sem breytist svo í
lyktina af nýbökuðum croissants sem fyllir öll vit. Drekka góða kaffibolla og
lesa Sölku Völku. Halldór Laxness er svo ótrúlegur. Þvílík inspírasjón. Ég las
Brekkuannál í september og bíð eftir að geta átt stundir með einhverjum þar sem
við lesum hana upphátt. Það er svo mikið af lúmsku gríni í henni, hnyttnum
texta sem er óborganlegur og ég held að svona helmingurinn af gríninu hafi farið framhjá
mér. Ég er að reyna að treina mér Sölku Völku sem lengst, því þegar hún er búin
er ekkert eftir á ástkæra ylhýra í fórum mínum.
Reyndar er kannski allt í lagi að það sé ekki of mikið vor í
lofti þar sem ég er ekki mikið úti við þessa dagana. Nema stundum á kvöldin eða
nóttunni, t.d. þegar fyrirtækið opnar barinn og allir mæta og borða allskonar
snittugúmmelaði og drekka bjór og vín í lítravís. Þá getur stundum þurft að
drekka nokkrum fleiri kaffibolla daginn eftir en á venjulegum degi og mögulega stelast í
ísskápinn sem geymir kassa af kók í gleri.
Helgarnar eru annars afskaplega rólegar og ég hlakka til að
mæta í vinnu hvern mánudag.
Þetta er kannski örlítil endurtekning, það er í raun frá fáu
að segja öðru en því að ég er kát og glöð með mitt hlutskipti í þessu lífi og
nýt hvers dags. Ég skríki í næstum hverju hádegishléi af því mér finnst svo
gaman að vera til. Það er ómetanlegt.
Ég stökk í neðanjarðarlestina rétt eftir að ég skrifaði
þetta, því við party-praktikantarnir vorum aðeins að fagna St. Patricks Day. Bara smá
samt. Og nú birti ég allt heila klabbið.
(í þessari færslu skrifaði ég „stökkva“ þrisvar vísvitandi,
því það skrifar Halldór Laxness líka þegar Salka Valka stekkur um bæinn og mér
finnst það svo óskaplega skemmtilegt)
|