Ég vaknaði og sá að það var afar fallegt veður úti, eins og verið hefur síðustu daga. Eftir að hafa hangið aðeins of lengi inni á náttfötunum dreif ég mig í þann hræðilegasta hlaupagalla sem ég hef séð. Allt mitt íþróttadót er úti svo ég skrapaði saman einhverjum flíkum sem eru mjög ljótar. Ég var með buff, það segir eiginlega allt sem segja þarf. Ég hljóp í austurátt, út í Elliðaárdal og sneri þar við. Ég er í sögulega lélegu formi. Þegar ég kom svo aftur inn þá var ég bara ekki búin að fá nóg af veðrinu, þótt lungun væru örlítið þreytt. Ég slakaði smá á en ákvað að fara út að hjóla. Ég komst að því að stýrið á hjólinu mínu hér heima er töluvert lengra frá hnakknum en á fáknum mínum úti og hér eru mun fleiri brekkur. Núna hjólaði ég í vestur átt, út Fossvoginn.
Ég var eiginlega orðlaus, hann var svo fallegur.
Ég stoppaði hjólið og settist á bekk með útsyni lengst út á haf. Sjórinn rétt gáraðist, dálítill umferðarniður frá Kringlumýrabraut barst mér til eyrna og krummi krunkaði.
Ef ég hefði verið atvinnurekandi í dag hefði ég gefið frí frá hálf fjögur og sent alla út í göngutúr. Það hefði skilað sér í margfaldri hamingju og ánægju starfsmanna. Á svona dögum man maður hvað það er gott að vera til og kannski áttar maður sig líka bara á því af hverju maður er til. Kannski lifir maður til þess að upplifa svona daga, þegar maður tekur andköf af fegurð heimsins. Það eru allavegna fáar tilfinningar betri en það.
Á svona dögum man ég líka af hverju ég bý allajafna á Íslandi en flyst ekki bara til Kaliforníu. Þótt sólin og sumarið sé vissulega eitthvað það besta, þá eru svona kaldir, stillir dagar í raun ekki síðri. Það er gott að minna sig á það, og líka þegar það er þungskýjað og rigning. Þetta hefur allt sinn sjarma. Allir hafa sinn sjarma.