Hún skalf. Hún hafði drukkið alltof mikið kaffi. Eða kannski
var hún með sólsting. Það var svo heitt. Hún hugsaði hvort hún væri með óráði,
eða hvort þetta væru bara hugsanirnar sem hefðu svona mikil tök á henni.
Hugsanirnar sem flögruðu um, komu, fóru, hratt. Hún hafði ekki tök á þeim. Þær
komu og fóru. Hratt. Hún fann hvernig líkaminn skalf allur og hristist. Hún
horfði niður á lærið á hjólinu. Það skalf líka. Hún velti fyrir sér hvort lærið
tæki sig vel út. Hvort hún tæki sig vel út. Hana langaði að vera með stinn og
falleg læri eins og hinar stelpurnar. Það hlaut að vera. Hún hlaut að vera
sumarleg og svöl þrátt fyrir allan hitann. Stefnuljósin á bílunum í kring
blikkuðu í takt. Tikk takk tikk takk hlaut að heyrast inni í bílunum. Hana
langaði líka að sitja í bíl með köldu lofti og horfa á hana og öfunda hana af
því að vera á hjóli. Hana langaði að sitja í bíl og keyra eitthvert. Keyra út í
buskann. Keyra að vatni. Svamla. Skríkja af kátínu. Skrýtið hvernig allt er
einfaldara þegar maður er ekki einn. Þegar ég er tveir. Þá getur maður allt,
þorir öllu. Einn er maður bara lítil skógarmús í haga sem hoppar um og hræðist
rándýrin. Sameinaður getur maður allt. Líka keyrt út í buskann og svamlað. Hver
vil svamla einn? Vill það einhver í raun og veru? Hún starði á hjólaljósið. Það
var rautt. Svo var það gult og stefnuljósin tikkuðu enn í takt. Þau myndu vera
í takt að eilífu. Hún tók af stað. Horfði fram fyrir sig. Fann hjartað slá. Það
var á yfirsnúningi. Hún gat ekki hætt að velta fyrir sér hvort þetta væri vegna
kaffisins eða sólarinnar eða kannski bara eilífðarinnar. Hún myndi aldrei
komast að því. Nema hún færi á spítala með sólsting. Þá væri þetta vegna
sólarinnar. Hún kom inn. Leit á sjálfa sig í speglinum. Augun voru fallega blá.
Húðin hafði dökknað. Hún horfði í augun á sjálfri sér og hugsaði „skrýtið
hvernig allar þessar hugsanir þjóta hérna um og ég hef enga stjórn og þær bara
eru og ég bara er og nú er ég að hugsa um að ég sé að hugsa og það er skrýtið
og ég veit ekkert“.
Svo settist hún niður og reyndi að slaka á. Fá hjartað til
að hætta að slá svona ótt og títt. Það myndi bara enda með ósköpum. Hún drakk
vatn og lofaði sjálfri sér að drekka aldrei svona mikið kaffi aftur.
Eða gera það oftar. Það er stundum svo gott að hafa enga
stjórn og sleppa huganum lausum.
|