Við Krummi fluttum inn í Bjarmaland yfir helgina og upplifum okkur eins og við séum í sumarbústað í borg. Það er alveg ótrúlega gott, mér líður auðvitað hvergi betur en á æskuheimilinu þar sem ég þekki hvern krók og kima. Einu sinni hafði ég smá áhyggjur af því að mér myndi hvergi líða eins og heima hjá mér nema hér. Þær áhyggjur voru óþarfar og nú líður mér bara eins og ég eigi tvö heimili.
Núna er laugardagskvöld og ég er að upplifa mjög ljúfsárar tilfinninar. Krummi fór út og ég er ein að hlusta á útvarpið og drekka ginkokkteil. Hreimur, átrúnaðargoð mitt síðan ég var 9 ára, er í Laugardagskvöldi með Matta og ég kikna enn í hnjánum við að heyra röddina hans. Hann var að enda við að spila lag með U2 og einu sinni átti ég kærasta sem fílaði U2 og ég finn einhver svona táningstilfinningaskala sem er langt síðan ég hef fundið. Það er líka laugardagskvöld og ég er í Fossvoginum og veit ekki alveg hvað ég á að gera í kvöld, eða hvort ég eigi eiginlega að gera eitthvað, og velti fyrir mér af hverju enginn er búinn að hafa samband við mig og finnst ég vera að missa af einhverju og að allir séu að gera eitthvað skemmtilegt nema ég og á ég ekki bara að fara eitthvert út, hringja í einhvern, eða á ég bara að vera heima og það verður allt í lagi og það er allt í lagi að vera ekki alltaf alls staðar. Ég er 17 ára að nýju. Eilíf togstreita. Alltaf örlítill kvíðahnútur í maganum.
Það er eiginlega best við að finna þessar tilfinningar að vita að maður er komin svo miklu lengra. Að það er bara allt í lagi að vera heima þegar mann langar að vera heima, að það er allt í lagi að taka upp símann þegar mann langar að hitta einhvern, jafnvel þótt manni finnist hann svolítið kúl og sé örlítið feimin.
Ókei. High and dry með Radiohead er að byrja núna. Þetta kvöld. Sæll. Ef ég enda ekki grátandi upp í rúmi af einhverri vellíðunar-samt-ekki-ég-bugast tilfinningaoverloadi þá veit ég ekki hvað.
Hreimur er að flytja mig heilan áratug aftur og rúmlega það.
Þegar ég var 16 ára kom hann í afmælið mitt. Í þessari stofu sem ég sit í núna. Ég grét af gleði og get ekki annað en tryllst úr hamingju þegar ég hugsa um það enn þann dag í dag. Það var toppurinn á tilverunni.
Er hann ekki að spila einhversstaðar í kvöld? Af því þá er ég mætt.
Núna er laugardagskvöld og ég er að upplifa mjög ljúfsárar tilfinninar. Krummi fór út og ég er ein að hlusta á útvarpið og drekka ginkokkteil. Hreimur, átrúnaðargoð mitt síðan ég var 9 ára, er í Laugardagskvöldi með Matta og ég kikna enn í hnjánum við að heyra röddina hans. Hann var að enda við að spila lag með U2 og einu sinni átti ég kærasta sem fílaði U2 og ég finn einhver svona táningstilfinningaskala sem er langt síðan ég hef fundið. Það er líka laugardagskvöld og ég er í Fossvoginum og veit ekki alveg hvað ég á að gera í kvöld, eða hvort ég eigi eiginlega að gera eitthvað, og velti fyrir mér af hverju enginn er búinn að hafa samband við mig og finnst ég vera að missa af einhverju og að allir séu að gera eitthvað skemmtilegt nema ég og á ég ekki bara að fara eitthvert út, hringja í einhvern, eða á ég bara að vera heima og það verður allt í lagi og það er allt í lagi að vera ekki alltaf alls staðar. Ég er 17 ára að nýju. Eilíf togstreita. Alltaf örlítill kvíðahnútur í maganum.
Það er eiginlega best við að finna þessar tilfinningar að vita að maður er komin svo miklu lengra. Að það er bara allt í lagi að vera heima þegar mann langar að vera heima, að það er allt í lagi að taka upp símann þegar mann langar að hitta einhvern, jafnvel þótt manni finnist hann svolítið kúl og sé örlítið feimin.
Ókei. High and dry með Radiohead er að byrja núna. Þetta kvöld. Sæll. Ef ég enda ekki grátandi upp í rúmi af einhverri vellíðunar-samt-ekki-ég-bugast tilfinningaoverloadi þá veit ég ekki hvað.
Hreimur er að flytja mig heilan áratug aftur og rúmlega það.
Þegar ég var 16 ára kom hann í afmælið mitt. Í þessari stofu sem ég sit í núna. Ég grét af gleði og get ekki annað en tryllst úr hamingju þegar ég hugsa um það enn þann dag í dag. Það var toppurinn á tilverunni.
Er hann ekki að spila einhversstaðar í kvöld? Af því þá er ég mætt.
Jább. Þetta er Hreimur, í stofunni minni fyrir 12 árum síðan.
|